Παρόλο που δεν υπήρχε Σταχτοπούτα στην πραγματική ζωή, υπήρχαν ιστορίες καλλιτεχνών παρόμοιες με τη Σταχτοπούτα σε όλο τον κόσμο: η “Le Fresne” από τον 12ο αιώνα στη Νορμανδία, η “Ye Xian” από τη δυναστεία των Τανγκ στην Κίνας, μια εκδοχή της Algonquian από τη φυλή Micmac ή M’ikmaq, η «Cendrillon» του Charles Perrault από τη Γαλλία, που δημοσιεύθηκε το 1697, η “Aschenputtel” των Αδελφών Grimm από τη Γερμανία, που δημοσιεύθηκε το 1812 κτλ.
Η παλαιότερη ιστορία της “Σταχτοπούτας” που γνωρίζουμε είναι η ιστορία της Ροδόπης, η οποία εμφανίστηκε στην «Γεωγραφία», μια εγκυκλοπαίδεια γεωγραφίας που γράφτηκε από τον Έλληνα γεωγράφο, ιστορικό και φιλόσοφο Στράβωνα και δημοσιεύθηκε γύρω στο 7 π.Χ. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού που γνωρίζουμε ως “Σταχτοπούτα” λείπει από αυτήν την έκδοση. Δεν υπάρχουν κακές αδερφές, μητριά ή χορός. Αυτό που περιγράφεται στην αρχαία έκδοση όμως, είναι η ιστορία μιας γυναίκας που χάνει ένα παπούτσι που βρίσκεται στη συνέχεια από έναν άνδρα βασιλικού αίματος, και τον οδηγεί στη γυναίκα στην οποία ανήκει το παπούτσι. Φυσικά και εδώ η ιστορία τελειώνει στο γάμο των δυο τους.
Παρακάτω αναφέρεται η ιστορία όπως γράφεται στο Βιβλίο 17 της «Γεωγραφίας»:
“Λένε την υπέροχη ιστορία ότι όταν λούστηκε [η Ροδόπη], ένας αετός άρπαξε ένα από τα σανδάλια της από την υπηρέτρια και το μετέφερε στη Μέμφιδα. και ενώ ο βασιλιάς βρίσκονταν στην ύπαιθρο, ο αετός, όταν έφτασε πάνω από το κεφάλι του, έριξε το σανδάλι στην αγκαλιά του. Και ο βασιλιάς, αναστατωμένος τόσο από την όμορφη μορφή του σανδαλιού όσο και από το περίεργο της εμφάνισης του, έστειλε άντρες προς όλες τις κατευθύνσεις της χώρας αναζητώντας την γυναίκα που φορούσε αυτό το σανδάλι. Και όταν βρέθηκε στην πόλη Ναύκρατις, την έφερε στη Μέμφιδα, έγινε σύζυγος του βασιλιά και όταν πέθανε τιμήθηκε με τον προαναφερθέντα τάφο».